Hereniging
Rashida en Ravza, twee zusjes van Railya, beginnen te vertellen over mijn moeder. Railya is een lieve, rustige en zorgzame zus. Ze was de slimste van de familie. Waar er in de jeugd eigenlijk geen problemen met haar zijn, veranderde dit toen ze op haar zeventiende ging werken in een fabriek. Hoewel Railya haar werk goed deed, ging het te langzaam waardoor het proces stagneerde. De enorme werkdruk en stress die dit haar opleverde, maakte dat zij van de een op andere dag niet meer naar de fabriek wilde. Ze huilde veel, at nauwelijks en sliep niet meer. Hierop besloot mijn oma, haar dochter naar een dokter te brengen. Hij diagnosticeerde Railya, mijn moeder, met de psychische aandoening paranoïde schizofrenie. Ze slikt voor deze ziekte medicatie en verblijft, wanneer het niet goed met haar gaat, in een psychiatrische kliniek in Oeljanovsk. Ook wanneer Ravza de medicatie voor Railya niet kan betalen, moet mijn moeder noodgedwongen opgenomen worden. Voor mij is laatstgenoemde reden onverteerbaar. Al met al verblijft ze hierdoor toch nog geruime tijd per jaar in de kliniek in Oeljanovsk. Ook tijdens mijn verblijf in Rusland. Ravza had de arts van de kliniek nog om verlof gevraagd, maar hij ging hier niet mee akkoord. Ik zou mijn moeder dus in de kliniek ontmoeten en niet in het bijzijn van haar familie in Starotimosjkino.
Eerste ontmoeting met mijn tantes Rashida en Ravza (c) Screenshot KRO-NCRV
Rashida en Ravza hadden altijd gehoopt dat hun oudste zus, naarmate ze ouder werd, beter zou worden. Het deed ze dan ook heel veel verdriet, toen ze beseften dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is. Ze maakt zich dan ook altijd zorgen om Railya. Helemaal toen mijn oma, tijdens een bezoek aan de sauna, erachter kwam dat mijn moeder zwanger was van mij. Ze had de zwangerschap goed verborgen weten te houden voor alles en iedereen. Toch had ze hiermee haar familie met een gigantisch dilemma opgezadeld. Mijn moeder wilde dolgraag een kindje en zwanger raken was dan ook een hele bewuste keus van haar geweest. Echter zou zij, gezien haar psychische aandoening, niet in staat zijn voor mij te kunnen zorgen. Toen ik geboren werd in de geboortekliniek in Oeljanovsk heeft mijn moeder mij nog een keer gezien voordat ik van haar werd afgenomen. Ze ging terug naar de psychiatrische kliniek en het ging volgens mijn tantes toen een hele periode heel slecht met haar. Ik kan mij niet voorstellen hoe zij zich toen gevoeld moet hebben. Rashida had mij in huis willen nemen, maar mede door haar agressieve echtgenoot, was dit geen veilige omgeving om een baby´tje te laten opgroeien. Mijn oma was al op leeftijd en haar gezondheid ging ook achteruit. Zij heeft uiteindelijk de moeilijke beslissing genomen om mij ter adoptie af te staan. Iets wat zij echt verschrikkelijk vond. Ze kon niet anders. Mijn moeder was ontroostbaar toen ze dit hoorde en heeft maanden hierom gehuild. Railya was dol op kinderen en in het bijzonder van kleine meisjes. Altijd als zij een klein meisje zag, begon ze over haar eigen dochter Nurija. Ze heeft zich altijd afgevraagd waar ik was, hoe het met mij ging en of zij mij ooit nog weer zou zien. Ze wilde zelf naar mij op zoek, maar uit privacy voor de adoptieouders, mag het kindertehuis geen informatie hierover verstrekken.