Terug naar mijn roots

De hereniging met mijn biologische moeder en familie was op de grote dag zelf iets waar ik enorm tegenop zag. Naar dit moment had ik al die jaren toegeleefd, van gedroomd en ontelbare keren afgespeeld in mijn hoofd, maar nu het zover was, ging ik op van de zenuwen.

Het stelde mij enigszins gerust, dat ik door het zien van de beelden wist dat ik met open armen zou worden ontvangen. Ze hadden destijds van een baby’tje afscheid genomen en 21 jaar later was ik opeens terug. Voor hen was dit net zo heftig of misschien wel een heftigere gebeurtenis dan voor mij. De hele situatie was zo ongewoon en onwerkelijk. We delen hetzelfde bloed, maar tegelijkertijd zijn we wildvreemden van elkaar. Ik had zelfs geen weet van alle broers en zussen van mijn moeder. Ik ging hen eerst ontmoeten om vervolgens samen met Ravza naar mijn moeders kliniek te rijden.

Bijna alle broers en zussen van mijn moeder wonen op anderhalf uur rijden van Oeljanovsk in een klein dorpje genaamd Starotimosjkino. Nadat ik de beelden in mijn hotelkamer had gezien, reden we naar het huisje van tante Ravza. Ik was van de beelden zelf al enorm aangeslagen en ik wist dat de ontmoeting ongetwijfeld nog emotioneler zou worden.

Het moment dat ik door het dorpje liep en in de verte Rashida en Ravza zag staan, brak ik. Het waren tranen van intens geluk maar ook van diep verdriet. Ik was ontroostbaar. Mijn beide tantes ook. Het moment dat ik ze in mijn armen sloot, voelden ze als familie. Dat was zo mooi. Vervolgens zag ik al mijn ooms huilen en ook de rest van de familie. Nu pas besefte ik wat mijn komst had losgemaakt bij deze mensen. Ze waren zo blij, dat was zo bijzonder. Ik had dit nooit durven dromen. Ik voelde mij zo welkom.

Het enige smetje op de hele hereniging, was het gemis van mijn oma. Tijdens een uitgebreide maaltijd, die mijn familie speciaal voor ons had bereid, vertelden ze dat mijn oma mij Nurija heeft genoemd. Ze is in 2009 overleden. Ik vind het heel erg jammer dat ik haar niet heb mogen ontmoeten. Zij heeft mij, volgens haar kinderen, met heel veel verdriet en pijn in haar hart afgestaan. Achteraf had ze zelfs spijt van deze beslissing. Ik had haar zo graag willen laten zien, hoe goed het mij gaat. Zij is de spil in mijn leven geweest en zal altijd een speciaal plekje hebben.